Ving Tsun Kung Fu Amersfoort
Oorsprong: Wong shun Leung
Wong Shun Leung was een autoriteit van wereldniveau op het gebied van Ving Tsun Kung Fu. Hij leerde direct onder grootmeester Yip Man het Ving Tsun tussen 1953 en 1972 in Hong Kong, en assisteerde bij het opleiden van velen in die tijd, zoals Bruce Lee, een leerling die hem later nog veel bekendheid zou geven.
Wong staat bekend om de uitdagingsgevechten die hij tegen gerenommeerde Kung Fu-leraren vocht en die in grote mate bijdroegen aan de promotie van het Ving Tsun.
Als professionele Ving Tsun-leraar heeft Wong vanaf begin jaren ’80 in vele landen seminars geleid. Allen die hem gekend hebben, waren diep geschokt door zijn plotselinge overlijden op 28 januari 1997.
Wong Shun Leung was als Ving Tsun-leraar van ongekend belang voor de ontwikkeling van onze gevechtskunst, maar ook zijn persoonlijkheid, gevoel voor humor en bescheidenheid waren zeer opmerkelijk.
Wong Shun Leung
Wat ik geleerd heb door “Beimo’’ Door Sifu Wong Shun Leung.
Het volgende artikel is de persoonlijke reflectie van wat Ving Tsun meester, Sifu Wong Shun Leung zijn ervaring was over de lessen die hij geleerd had tijdens zijn “Beimo” of zijn test van vaardigheid, een iets subtielere benaming van de vele full-on fights die hij had met beoefenaren van talloze Chinese en andere vechtsystemen gedurende zijn meer dan 40 jaar als Ving Tsun beoefenaar.
De “Beimo”is een lang gevestigde traditie in de Chinese martial arts en Hong Kong in de jaren 50 en 60. slechts één naam kwam op en schitterde als er gediscuseerd werd over “Beimo”, en die naam luide Wong Shun Leung student van de Ving Tsun patriarch Yip Man, klasgenoot en trainer van Bruce Lee, en de man die in de vechtsport wereld de naam kreeg “Gong Sau Wong” betekenis: the”King of Talking with hands”.
Tijdens deze gevechten welke plaatsvonden op platte daken, in achteraf steegjes en achter gesloten deuren, werd gezegd dat Sifu Wong nooit een gevecht verloren heeft, en getuigen verklaarde dat de meerderheid van de gevechten ten einde werden gebracht in slechts drie technieken.
Een aantal van deze gevechten werden geregeld door een journalist van de krant “The Star” om spectaculaire artikels in zijn krant te kunnen schrijven. Het waren niet van die toernooien zoals we die vandaag de dag kennen, dit waren echte gevechten zonder regels of protectie en waarbij serieuze verwondingen konden plaatsvinden, en er was dus absoluut geen plaats voor ‘martial magic’. De “Beimo” scheidde de echte “martial artist” van de “bullshit artist”.
Door deze ervaringen en vele discussies met zijn leraar grootmeester Yip Man, ontwikkelde Sifu wong zijn vaardigheden tot wat alleen beschreven kan worden als een ongelofelijk niveau, en zo doende bracht hij het Ving Tsun systeem onder de aandacht van de Hong Kong martial arts gemeenschap. Ook kreeg hij het krediet voor het moderniseren van de manier waarop het systeem wordt onderwezen, zelfs tot op het punt om Yip Man te overtuigen om sommige concepten en technieken te overdenken en soms zelfs te veranderen en uit de vorm en het systeem te halen.
Om het simpel te stellen hielp Wong Shun Leung een systeem wat al een zeer effectieve gevechtsvorm was naar een nog hoger niveau van efficiëntie. Door de jaren heen beïnvloede hij vele mensen waaronder Bruce Lee (zijn stijl Jeet Kune Do maakte gebruik van veel van de concepten die Wong naar voren bracht tijdens hun training en hun correspondentie) en hij bleef het praktische vechtsysteem doorgeven tot de dag van zijn overlijden.
Dit artikel verscheen voor het eerst op Februari 1995 als kwestie van de ‘Inside Kung Fu’ magazine, en was vertaald naar het Chinees door zijn student David Peterson iemand die zowel Mandarijns als Cantonees spreekt, en leraar van het Wong Shun Leung Ving Tsun in de ‘Melbourne Chinese Martial Arts Club’ die hij oprichte in 1983 nadat hij Sifu Wong’s methode ontdekte na meer dan 10 jaar minder efficiënte Wing Chun training.
Het soort van gevecht waar ik naar refereer in dit artikel is niet wat je in de boksring ziet omdat dit soort gevechten aan regels gebonden zijn om er een sport of spel van te maken waardoor het gevecht minder realistisch word. Waar ik naar refereer is het echte gevecht vrij van regels en reglementen vrij van beperkingen of wederzijdse afspraken. Omdat vechten relatief is, kunnen de bouwstijl en kracht van de tegenstander het conflict direct beïnvloeden, het is daarom moeilijk te voorspellen wat het eindresultaat zal zijn.
Zoals in de klassieke Chinese krijgskunst Sun Zi geschreven staat “maak in oorlogsvoering eerst plannen voor de overwinning die zullen garanderen dat uw leger de slag zullen winnen” berust uw strategie alleen maar op brute kracht, zal de overwinning niet meer verzekerd worden. Beide termen kunnen elkaar beïnvloeden. Als het inderdaad op vechten aankomt vrees ik dat het in één artikel niet voldoende kan worden behandeld, dus wil ik me beperken tot de fouten die een vechter maakt om ze zo leren te vermijden.
